Αφιερωμένο στους συμμαθητές και συμμαθήτριες μου.
Είναι στιγμές που ο πόνος, η λύπη και η οργή ξεχειλίζουν, γιατί παραμένουμε εκτοπισμένοι στη μοιρασμένη μας πατρίδα, πρόσφυγες στις γειτονιές του κόσμου.
Θυμούμαστε με νοσταλγία τον παράδεισο των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, όταν ανέμελα απολαμβάναμε τη ζωή στην καταπράσινη Μόρφου και τον κάμπο της, ανεβάζαμε αρχαίες τραγωδίες στους Σόλους, ατενίζοντας απέναντι τον γαληνεμένο κόλπο της Μόρφου, να απλώνεται καταγάλανος δίπλα σε ένα απέραντο πράσινο βαθύ των πορτοκαλεώνων. Θυμούμαστε νοσταλγικά, οικογενειακά ταξίδια απ΄ άκρη, σ΄ άκρη στην κατεχόμενη σήμερα Κύπρο μας. Πανέμορφο το λιμανάκι της Κερύνειας. Κι ο δρόμος γεμάτος ανήφορα στο Καπούτι και στα Πάναγρα, για να φτάσουμε στην όμορφη Λάπηθο και τον Καραβά, περνώντας συχνά από τον Άγιο Παντελεήμονα (Μύρτου) για προσκύνημα. Πάντα μια πρόκληση τα μακρινότερα μας ταξίδια προς το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, οι διαδρομές προς Λευκόνοικο, Αμμόχωστο, Μεσαορία, Κυθρέα, στα μοναστήρια του Αποστόλου Βαρνάβα και του Αγίου Χρυσοστόμου στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου. Ήτανε όμορφες εποχές, πιο γαλήνιες, πιο ανθρώπινες, γεμάτες ελπίδα για το αύριο και όρεξη για δημιουργία. Κι όμως δεν κράτησαν πολύ.
Είμαστε η γενιά που είδαμε τα όνειρά μας να ανατρέπονται το πικρό καλοκαίρι του ’74. Η γενιά που βιώσαμε ξεριζωμό και υποχρεωθήκαμε να τραβήξαμε τη ζωή από τα μαλλιά, για να σπουδάσουμε, να βρούμε δουλειές, να δημιουργήσουμε τη δική μας οικογένεια. Έκτοτε, νυχτοξημερωνόμαστε με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και λεύτερη επιστροφή στην γη μας. Το όνειρο παραμένει μακρινό και δυστυχώς απομακρύνεται, με το πλιάτσικο στην κατεχόμενη γη και την αξιακή κρίση στις ελεύθερες περιοχές. Ωστόσο ελπίζουμε.
Σήμερα μοιράζομαι με εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, «μια ποιητική τοιχογραφία της πενήνταετίας 1974-2024», ως κατάθεση ψυχής μιας πρόσφυγα, που δεν έπαψε ποτέ να παλεύει καρτερώντας το θαύμα.
Είμαστε η γενιά*…
Μισός αιώνας σκλαβιάς’
το τραύμα ανεπούλωτο
η απώλεια νωπή
ο πόνος – ρυτίδες αυλακώνει
τη γη,
τα πρόσωπα,
τη φυσιογνωμία του τοπίου.
Μια τεθλασμένη πορεία
εμμονικής κατολίσθησης,
μετρά λάθη επί λαθών,
υποβάθμιση της επικινδυνότητας
φίλων και εχθρών,
μειωμένη στρατηγική αντίληψη,
δουλοπρέπεια,
οσφυοκαψία,
νεποτισμό.
Είναι και οι πολυδιαφημιζόμενες διαπραγματεύσεις
πάντα υπό απειλή
να επικρέμανται
ως δαμόκλεια σπάθη στο κεφάλι
με πιέσεις από ενοχοποίησης ενός εγκλήματος
εισβολής – κατοχής,
εποικισμού – εθνοκάθαρσης,
απεμπόλησης διεκδικήσεων.
Γύρω ερείπια,
συρματοπλέγματα,
νεκρές ζώνες,
κατοχή,
αδικία,
ανισότητες,
διαφθορά,
αλλοτρίωση.
Είμαστε τα παιδιά που γεράσαμε
κρατώντας μια φωτογραφία στο χέρι
δίπλα σε ριζωμένα συρματοπλέγματα,
με μονόλεπτες σιγές να τιμούμε μνήμες,
με ευχολόγια να προσδοκούμε το θαύμα,
με τα δικά μας όνειρα ξεριζωμένα στους πέντε ανέμους.
Είμαστε τα παιδιά
των δεκαέξι, δεκαεπτά, δεκαοχτώ χρόνων
που δεν ενηλικιωθήκαμε ποτέ.
Παιδιά μιας γενιάς λοβοτομημένης
προτού ανοίξει τα φτερά
που επίμονα ζητά
να ξαναζήσει
τα πενήντα καλοκαίρια που της έκλεψαν:
οι ήχοι των σειρήνων,
το κλάμα της μάνας,
η ετεροχρονισμένη κηδεία του αγνοούμενου.
Είμαστε η γενιά
με τα πολλά «γιατί», χωρίς απαντήσεις
τα αδικαίωτα «θέλω», χωρίς εκπλήρωση
που ψάχνει στην απεραντοσύνη του κόσμου,
την Αλήθεια και το δικαίωμα στο όνειρο και την ελπίδα!
Σήμερα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, δεν σηκώνει άλλη αναβολή. Χρειάζεται να αντιδράσουμε σε ότι μας πληγώνει. Στην απάθεια, την ανοχή, την μοιρολατρία, ένα τρίπτυχο θνησιγενές για την εθνική μας υπόθεση. Η Κύπρος μας είναι προικισμένη από τη φύση. Μια ζωγραφιά απ’ άκρη, σ΄ άκρη. Πηγή έμπνευση για ποιητές και ζωγράφους, πρόκληση και πρόκριμα ανθρωπιάς, ηθικής και δικαιοσύνης για πολιτικούς και πολιτικάντηδες. Ας παλέψουμε για να τη δούμε ΛΕΥΤΕΡΗ, ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ από την κατοχή, τα συρματοπλέγματα ντροπής, τους σφετεριστές, τους κατακτητές, τους υπονομευτές, τους διεφθαρμένους, τους διαπλεκόμενους και τους ρουφιάνους που την ξεπουλάνε στα ζάρια, για το δικό τους ατομικό συμφέρον. “Μόνο η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο” (Ντοστογιέφσκι). Ας ξεκινήσουμε μια ειρηνική επανάσταση όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, κόντρα σε όσα μας μικραίνουν ως ανθρώπους και ως κοινωνία, αναζητώντας την Αλήθεια, το Δίκαιο, την Ελευθερία του Ανθρώπου από την ασχήμια για να υπάρξει κάθαρση, αναγέννηση, προοπτική, πιστεύοντας πάντα στο θαύμα! Ας κάνουμε σύνθημα και πράξη ζωής το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ – ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ – ΔΙΕΚΔΙΚΩ – ΖΩ και ΕΛΠΙΖΩ!», για να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο της Λευτεριάς.